No Title
Jaehyun x Taeyong
: ตามโพลนะคะ ผลโหวตฟิควันเกิดเราคู่ที่ชนะแบบถล่มทลายคือ jaeyong นั่นเอง /เราจะทำตามสัญญาด้วยการปล่อยฟิคค่ดสั้นนี้ออกมา
: ห้ามคิดจะหาสาระอะไรนะคะเพราะไม่มีแน่นอน
– – – – – – – – – – – – – – – – –
“เฮ้ย แจฮยอน เจอกันพรุ่งนี้” จองแจฮยอนพยักหน้ารับคำคล้ายๆกันนี้จากเพื่อนร่วมทีมบาสเกตบอลของตนเองเป็นครั้งที่สาม พลางมองนาฬิกาข้อมือที่วางอยู่บนเก้าอี้ด้วยความกังวล
เขาเลิกซ้อมช้ากว่าปกติไปสามสิบนาที
มือเรียวขยี้ผ้าขนหนูบนกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มลวกๆพอให้ผมที่เปียกนั้นหมาด จากนั้นจึงจัดการแต่งตัว กวาดสัมภาระทุกอย่างลงกระเป๋าและรีบเดินออกจากห้องแต่งตัว
โดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่หน้าคณะของเขาเอง แผ่นหลังบางของใครบางคนที่สำคัญกับเขามากรออยู่ตรงนั้น ในมือเล็กมีไอติมแท่งสีสดอยู่ด้วย
“มาช้าไปตั้งสามสิบนาทีแน่ะเจย์”
เจ้าของแผ่นหลังบางพูดโดยไม่หันกลับมามองและไอติมนั้นยังถูกส่งเข้าไปในปากเจื้อยแจ้วเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าว่าร่างบางจะยอมกัดมันแต่อย่างใดทำเพียงแค่ดูดแล้วดึงออกเท่านั้น
“ขอโทษที วันนี้เปลี่ยนแผนซ้อมนิดหน่อย” ร่างบางสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากขาของคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง เขาจึงแหงนหน้าขึ้นมองจนคอตั้งบ่าและการกระทำนั้นเรียกให้แจฮยอนหรือเจย์อย่างที่คนตรงหน้าเรียก (คนที่เรียกชื่อนี้ได้มีอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น) ทรุดตัวลงนั่งยองๆแล้วยึดไอติมแท่งเดิมมากัดโดยไม่รังเกียจ
“อย่าเชียวนะ จะกินไอติมก็กินสิ เอาหน้าออกไปห่างๆเราด้วย” เสียงดุดังขึ้นเมื่อใบหน้าหล่อทำท่าจะไม่หยุดเพียงแค่ไอติมแต่กลับยื่นหน้ามาใกล้โดยมีกลีบปากสีแดงสดเป็นเป้าหมายอย่างไม่ต้องสงสัย
“รอกลับถึงห้องก่อนก็ได้”
ร่างสูงว่าอย่างนั้นก่อนฉุดมือบางให้ลุกขึ้นยืน ดึงกระเป๋าอีกคนมาสะพายให้และจัดการยัดไอติมแท่งเดิมกลับไปซึ่งฝ่ายหลังก็รับไปกินต่อโดยไม่เกี่ยงงอนและยินยอมให้ฝ่ามือใหญ่นั้นกุมมือของตัวเองแต่โดยดี
“วันนี้อยากกินอะไร?”
“…”
“แทยง” แจฮยอนเอ่ยถามซ้ำเมื่อไม่ได้รับคำตอบ เขาเหลือบมองร่างบางที่ก้มหน้าก้มตาอ่านอะไรสักอย่างในสมาร์ทโฟน โดยมีไม้ไอติมที่เหลือเพียงไม้คาปากอยู่ก่อนส่ายหัวระอา
มือเรียวละจากเกียร์ขึ้นไปดึงแก้มใสเบาๆ
“ฮื้อ?”
“อ่านอะไร ทำไมไม่สนใจเรา?” แทยงหันหน้าจอสมาร์ทโฟนมาให้ดูแทนคำตอบก่อนเก็บมันลงกระเป๋าไป เนื่องจากไม่อยากทำให้แจฮยอนหงุดหงิดและคิดว่าเขาเมิน
“เกมออกใหม่หรอ?”
“อื้อ เพิ่งออกได้เดือนเดียว ว่าจะลองเล่นดูแหละ” ร่างสูงยกยิ้มมุมปากจนเห็นลักยิ้มที่ข้างแก้มพลางพยักหน้ารับรู้ก่อนหันกลับไปให้ความสนใจกับการขับรถท่ามกลางการจราจรที่แน่นขนัดเช่นเดิม
“วันนี้เจย์อยากกินอะไร ที่ห้องมีผักกับหมู กินผัดผักใส่หมูมั้ยเราจะทำให้” แจฮยอนเป็นคนกินง่ายอยู่ง่าย ซึ่งออกจะผิดกับภาพลักษณ์และฐานะทางบ้านอยู่สักหน่อย แรกๆที่อยู่ด้วยกันแทยงก็ไม่อยากจะเชื่อแต่เมื่ออยู่ไปสักพักก็ต้องยอมรับว่าคนรวยคนนึงสามารถกินอาหารง่ายๆได้เหมือนกัน
“ทำมาเถอะ อร่อยก็กิน”
“โอ้โห อย่างเราเคยทำไม่อร่อยด้วยหรอ?” ร่างสูงยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อยพลางมองกลีบปากบางขยับไปมาอย่างเง้างอนก่อนส่ายหน้าปฏิเสธ
“อร่อยหมดแหละถ้าแทยงทำ” พวกเขาถึงที่จอดรถของคอนโดพอดี แต่เมื่อแทยงทำท่าจะเปิดประตูลงจากรถ ร่างบางกลับถูกรั้งเอาไว้จากเจ้าของรถเสียก่อน
“จูบหน่อย” แก้มใสของคนถูกขอขึ้นสีเล็กน้อย แต่ก็ยินยอมให้อีกฝ่ายรั้งท้ายทอยเข้าไปใกล้และโน้มใบหน้าลงมาประกบจูบอยู่ดี
กลีบปากของทั้งคู่เบียดเข้าหากันอย่างช้าๆ กลิ่นเหงื่อจางๆของแจฮยอนทำใหัแก้มของแทยงขึ้นสีจัดขึ้นและลมหายใจก็สะดุดเมื่ออยู่ๆร่างสูงก็เปลี่ยนไปบดจูบอย่างร้อนแรง ลิ้นของพวกเขาเกี่ยวพันกันแนบแน่น แลกเปลี่ยนน้ำใสให้กันและกันอยู่ร่วมห้านาที แจฮยอนถึงได้ยอมผละออกไป ปล่อยให้แทยงทิ้งตัวลงพิงเบาะและโกยอากาศหายใจอยู่เคียงข้างกัน
“เจย์ ขึ้นห้องได้รึยัง” แทยงถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่มองกลีบปากของเขาไม่วางตา มือบางยกขึ้นไปปิดตาอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ “หยุดมองเราได้แล้ว มันเจ่อก็เพราะตัวเองทำทั้งนั้น”
“ก็เพราะอย่างนั้นแหละ เราถึงได้ชอบทำให้เจ่อ”
xxxxxxxxxxxx
“เจย์ เราเล่นเกมนะ” แจฮยอนเหลือบตาขึ้นมองคนรักที่อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนอนลายเป็ดน้อยสีเหลืองแล้วพยักหน้ารับ วันนี้วันศุกร์ปล่อยให้เล่นไปเถอะ นอนดึกได้ไม่เป็นไร
และมันก็คุ้มเมื่อการพยักหน้าเพียงเท่านั้นทำให้คนขอถึงกับถลาขึ้นมาหาเขาบนเตียงและหอมแก้มเขาดังฟอดทั้งสองข้าง ก่อนย้ายตัวเองไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่หน้าแม็คบุ๊คเครื่องแพงของแจฮยอนที่เพิ่งซื้อมาได้ไม่ถึงสามเดือน
อันที่จริงก็ตั้งใจซื้อมาไว้เผื่อแทยงเล่นเกมนี่แหละ
แจฮยอนมองคนรักอยู่อีกพักหนึ่งจึงล่าถอยกลับไปกึ่งนั่งกึ่งนอนอ่านนิยายแนวสืบสวนสอบสวนภาษาอังกฤษเล่มหนาต่อ
ระหว่างพวกเขามักเป็นความเงียบที่เข้าใจกันเสียมากกว่าการพูดคุยอะไรที่ไร้สาระ ความเป็นไประหว่างวันพวกเขาต่างผลัดกันแชร์ตอนร่วมมื้อเย็นกันแล้ว ดังนั้นช่วงค่ำจนถึงก่อนเข้านอนจึงเป็นเวลาพักผ่อนส่วนตัว
คู่รักคู่อื่นอาจมองว่าพวกเขาไม่เติมความหวานกันเสียเลย แต่ใครจะรู้ดีไปมากกว่าพวกเขาว่าบางครั้งการเว้นวรรคให้กันบ้างก็เป็นความหวานชนิดหนึ่งเหมือนกัน
แจฮยอนอ่านนิยายจบไปหลายบทแล้วในตอนที่พักสายตาแล้วเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังบาง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อพบว่าแทยงเล่นเกมโดยไม่พักมาเป็นเวลามากกว่าสองชั่วโมงแล้ว
“แทยง”
“ฮื้อ?”
ดูเอาเถอะ ตอบมาแต่เสียง ไม่ยอมหันกลับมามองคนเรียกเสียด้วยซ้ำ
“พักก่อน”
“อีกแป๊บนึงนะ”
จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้แจฮยอนรู้ดีว่าแป๊บของอีกฝ่ายนั้นอาจกินเวลาเป็นชั่วโมง และเขาจะไม่ยอมง่ายๆหรอก
ขายาวตวัดลงจากเตียงก่อนเดินเร็วๆเข้าไปยืนชิดด้านหลังคนเล่นเกมเพลิน แล้วก้มลงจรดปลายจมูกที่หัวไหล่กลมไล่ขึ้นมาจนถึงกกหู แม้ว่าคนถูกกวนจะพยายามเอียงหน้าหลบแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา
“พักก่อน เร็วครับ มีอะไรจะให้”
แทยงจิ๊ปากเล็กน้อยเมื่อเกมออนไลน์ที่เล่นอยู่เกิดตายเพราะถูกคนด้านหลังก่อกวน ใบหน้าน่ารักสะบัดหันกลับมาเตรียมโวยวายเต็มที่แต่กลีบปากนั้นก็ถูกริบไว้ทันที
“อื้อ” สัมผัสหนักหน่วงราวกับจะลงโทษทำให้แทยงหายใจแทบไม่ทัน ร่างบางพยายามถอยห่างแต่แจฮยอนก็ไม่ยอม
ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียไปตามแผงฟันก่อนวกกลับไปเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กครั้งแล้วครั้งเล่า
“ฮื่อ..อะไร..เดี๋ยวนะ ไปซื้อมาตอนไหนน่ะ!” น้ำเสียงตื่นเต้นปนตกใจที่เห็นกล่องเกมเพลย์ตัวใหม่ที่เพิ่งออกมาได้เดือนกว่า เกมเดียวกับที่เขาสนใจตอนอยู่บนรถวันนี้มาอยู่ตรงหน้าทำให้แทยงไม่ทันได้สังเกตหรือรู้ตัวว่าตอนนี้ตัวของเขาน่ะถูกแจฮยอนรวบยกมาวางบนเตียงแล้ว
“อาทิตย์ที่แล้ว คิดว่าเดี๋ยวคนแถวนี้คงต้องอยากได้แน่ๆก็เลยซื้อเก็บไว้” จมูกโด่งไล้ไปมาบนแก้มใสอย่างรักใคร่
“ขอบคุณนะ แต่มันแพง เราเกรงใจแย่เลย”
“เห็นแทยงมีความสุข แพงแค่ไหนก็ช่างมันเถอะ” แทยงหันกลับไปมองคนพูด พวกเขาสบตากันก่อนที่ใบหน้าจะเคลื่อนเข้าใกล้กันอย่างเชื่องช้าจนกระทั่งกลีบปากทั้งสองประกบกันแนบสนิท
พวกเขาแนบกลีบปากกันไว้ครู่หนึ่งถึงได้ผละออก
“เจย์ชอบตามใจเราอย่างงี้ไง คนอื่นถึงได้ชอบว่า…” แจฮยอนขมวดคิ้วฉับเมื่อได้ยินดังนั้น แม้ว่าแทยงจะรู้สึกตัวแล้วรีบปิดปากฉับไปแล้วก็ตาม
“คนอื่นว่าอะไรแทยง?”
“ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปสนใจเลย” มือบางวางกล่องเกมไว้บนโต๊ะข้างหัวนอนก่อนหันกลับไปโถมตัวกอดเอวหนาพร้อมแนบแก้มใสข้างหนึ่งกับอกของแจฮยอนอ้อนๆ
“ไม่สนไม่ได้ บอกมาเถอะ อย่าให้รู้เอง” เขาได้ยินเสียงถอนใจของคนในอ้อมกอดก่อนยอมบอกเล่าว่าเมื่อวันก่อนถูกเพื่อนในสาขาเข้ามาค่อนขอดเรื่องนาฬิกาเรือนใหม่ที่แจฮยอนซื้อให้ว่าแทยงใช้มารยาจนได้คบแล้วยังใช้มารยาหลอกล่อให้แจฮยอนซื้อนั่นนี่ให้อีกต่างหาก
“แต่เราไม่ได้ยอมให้ว่าเราเปล่าๆนะ เราบอกไปแล้วว่าเคยอ่อยเจย์แล้วเจย์ไม่เอาหรอถึงได้มาพาลกับเรา เชื่อมั้ยยัยนั่นนะแทบกรี๊ดเลยแน่ะ แสดงว่าจริง”
แจฮยอนลอบยิ้มเมื่อได้ยินสิ่งที่แทยงเล่าออกมาอย่างออกรส อย่างน้อยเขาก็วางใจได้ว่าคนรักดูแลตัวเองได้ในระดับนึง
“ปากคอเราะร้ายเหมือนกัน”
“เราก็โมโหเป็นนี่ เราไม่ได้มารยาอะไรซะหน่อยแม่เจย์ต่างหากที่ชอบเราแล้วบอกให้เจย์มาจีบ”
“เราไปบอกแม่ก่อนว่าชอบแทยง แล้วแม่ชอบเลยอนุญาตให้จีบต่างหากล่ะ” มือเรียวบีบจมูกรั้นด้วยความมันเขี้ยวก่อนก้มลงงับปากช่างจ้อแรงๆ
“วันนี้วันศุกร์”
แก้มใสแดงขึ้นเล็กน้อยเมื่อเข้าใจความนัยที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ ร่างบางยกหลังมือขึ้นมาถูจมูกพลางเสมองไปทางทิศอื่น
“แล้ว..ยังไงต่อ”
“วันนี้แทยงต้องส่งการบ้านเราไง ให้เวลาเกมแล้วจะไม่ให้เวลาเราหรอ”
“ไม่ได้บอกแบบนั้นซะหน่อย”
ดังนั้นเมื่อมือเรียวเชยปลายคางมนให้หันมาหาแล้วก้มลงประกบจูบเบาๆ แทยงจึงทำเพียงแค่แตะข้อมือนั้นแล้วขยับกลีบปากตอบรับสัมผัสอ่อนหวานนั้นกลับไป
ฝ่ามือของพวกเขาสอดประสานกันยามที่แทยงขยับตัวขึ้นนั่งคร่อมตักกว้างและเอนตัวลงแนบชิด พลางขยับสะโพกหมุนวนไปมาช้าๆให้อะไรๆของพวกเขาได้สัมผัสกันผ่านเนื้อผ้า
อย่าบอกใครเชียวว่าแจฮยอนน่ะชื่นชอบท่านี้ที่สุด
เสื้อผ้าหลุดพ้นออกจากตัวของพวกเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่มีใครรู้แน่ชัดนัก รู้เพียงแค่ร่างเปล่าเปลือยของแทยงน่ะ ยั่วชะมัด
ร่างบางถูกพลิกให้นอนราบไปกับเตียง ตามมาด้วยสัมผัสหนัก หยุ่น และชื้นที่ไล่สัมผัสไปตั้งแต่ซอกคอ ไหปลาร้า และเรื่อยลงไปจนถึงซอกขาด้านใน
แทยงเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงหยิบเจลหล่อลื่นมาส่งให้คนรัก ก่อนยกสะโพกขึ้นให้มือเรียวสอดหมอนเข้ามารองสะโพกไว้
“อ๊ะ..เจย์” ความหยุ่นชื้นที่ช่องทางด้านหลังทำให้แทยงหลับตาลงและคล้อยไปตามสัมผัสที่คนรักมอบให้ จวบจนกระทั่งร่างบางของเขาถูกพลิกให้ขึ้นมานั่งคร้อมตักกว้างไว้อีกครั้ง
ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่แล้วมา…
แจฮยอนอยากให้เขาทำ ‘ทั้งหมด’ ด้วยตัวเอง
เพียงแค่คิดใบหน้าน่ารักก็ร้อนฉ่า หากแต่เมื่อคิดจะปฏิเสธก็ดันสบตาเข้ากับสายตาคมนั้นเสียอีก
“เจย์”
“นะครับ”
เอาล่ะ…ทุกอย่างย่อมมีครั้งแรก แทยงหลบสายตาคมนั้นก่อนหยิบเจลหล่อลื่นขึ้นมา และปล่อยให้อารมณ์นำพาให้พวกเขามอบความสุขให้กันและกัน..
“ฮื่อ เจย์เบาๆหน่อย” ร่างบางบ่นเสียงแหบแห้งเมื่อหลังจากผ่านสมรภูมิรักไปหลายรอบเสียจนนับรอบแทบไม่ไหว แต่คนรักของเขาที่ไม่รู้ไปคึกคักมาจากไหนก็ยังเอาแต่หอมหัวไหล่ หอมแผ่นหลังลงไปจนเกือบถึงสะโพกของเขาอยู่นั่นแหละ
“ไม่เอาแล้วนะ เราเหนื่อย”
“แค่อยากหอมน่ะ”
“ทำไมวันนี้รุนแรงจัง” ร่างบางที่นอนคว่ำหน้าซุกหมอนอยู่ดึงมือของคนที่เอาแต่หอมเขาอยู่มากอดไว้พลางถามคำถามคาใจ แจฮยอนจึงทิ้งตัวลงนอนข้างๆแล้วพรมจูบหัวไหล่มนต่อไป
“อืม ไม่รู้สิ เจ็บมากหรอ” มือบางตะปบมือคนรักทันทีที่อีกฝ่ายทำท่าจะเลิกผ้าห่มและขยับลงไปดูช่องทางที่คาดว่าน่าจะบวมช้ำอยู่ไม่น้อย
“ไม่มากขนาดนั้น แต่ถ้าเจย์ทำแบบนี้บ่อยๆเราว่าเราต้องตายแน่ๆ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอกับถ้อยคำของคนรัก เขาหอมหนักๆที่ขมับร่างบางก่อนลุกจากเตียง
“เดี๋ยวทำความสะอาดให้นะ อย่าดื้อ” ถูกกำชับอย่างนี้ก็เลี่ยงไม่ให้แจฮยอนดูตรงนั้นไม่ได้น่ะสิ…แทยงจึงนอนหน้าบูดทั้งที่แก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุกตลอดขั้นตอนการทำความสะอาด
“สบายตัวแล้วใช่มั้ย”
“อื้อ ว่าที่คุณหมอลงมือทำความสะอาดแถมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ขนาดนี้ จะไม่สบายตัวได้ยังไง” แทยงในชุดนอนชุดใหม่ลายริลัคคุมะขยับหัวนอนหนุนท่อนแขนที่สอดเข้ามาใต้ท้ายทอยก่อนพลิกตัวหันไปกอดเจ้าของท่อนแขนนั้นไว้ “มีแฟนเรียนหมอมันดีอย่างนี้นี่เอง”
“อืม มีแฟนเรียนครูพละก็ดีนะ”
“ดียังไงอ่ะ ผิวก็ไม่สวย” แทยงบ่นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“ดีตรงที่แข็งแรงแล้วก็ทำท่านั้นได้นานไง” แจฮยอนหยอกเย้าคนรักด้วยรอยยิ้ม ส่วนคนถูกหยอกนั้นหน้าแดงวาบเมื่อนึกถึง ‘ท่านั้น’ ที่คนรักเอ่ยถึง
ภาพร่างของเขาที่ขยับอยู่ด้านบนฉายชัดเสียจนแทยงต้องซัดเข้าที่หน้าท้องมีลอนกล้ามของแจฮยอนแรงๆ
“หมออะไรลามก”
“ว่ามากๆยึดเกมคืนนะ”
ดังนั้นแทยงจึงทำได้แค่เพียงทิ้งตัวมุดอกอีกคนและพยายามข่มตาหลับเพื่อหนีสถานการณ์น่าอายนี้เพียงเท่านั้น
END.
ฟิควันเกิด เกิดอยากจะแต่ง 55 ล้อเล่น
16 ธค วันเกิดเราเองงง อายุ26แล้ว ทำไมแก่จังฮือ
ขอบคุณคนที่ทนอ่านจนถึงตรงนี้ค่ะ5555 อย่าลืมมาเป็นครอบครัวแจยงชิปเป้อกันนะคะ ใครอยากหาเพื่อนคุยก็มาได้ @tuangmi_ ไม่ต้องกลัว ไม่ได้ฟอลก็คุยได้ค่ะ
tuangmifiction 